Onderduiken is sneller noodzakelijk dan gevreesd
Het is 5 juli, drie uur 's middags, mooi weer, er wordt gebeld, de postbode heeft een aangetekende brief voor Margot Frank. Zij (drie jaar
ouder dan Anne) moet zich melden om in Duitsland in een werkkamp voor de nazi's te gaan werken. De oproep komt niet totaal
onverwacht. Er doen in die weken al veel geruchten de ronde, dat een dergelijke maatregel op stapel staat. Als Margot zich niet meldt,
wordt het hele gezin opgepakt.
Otto en Edith wilden graag naar het buitenland maar de ouders van Margot en Anne zien al vrij snel in dat dat niet gaat lukken. Al enige
tijd zijn zij bezig voorbereidingen te treffen om onder te duiken. De geplande datum is 16 juli. Als Margot zich moet melden om voor
de nazi's te gaan werken nemen ze een drastisch besluit, Margot meldt zich niet en het gezin duikt eerder onder.
Die vijfde juli pakken ze alles in wat echt noodzakelijk is, de volgende morgen gaan ze vroeg te voet op pad. Onderweg komen ze nog wat Duitsers
tegen maar die vragen gelukkig niets, het regent hard. Na een uur bereiken zij het kantoor van Otto, de dochters zijn verbaasd want zij kennen
het gebouw, maar het achterhuis niet.
Margot Frank
Edith zag Margot als voorbeeld voor haar andere dochter Anne, die drie jaar jonger was. Otto was gek op Anne maar wellicht kwam dat omdat hij
dacht dat Anne extra aandacht nodig had en dat Margot zich wel zou redden. Margot hield een dagboek bij dat nooit is teruggevonden, Anne
schreef erover in haar dagboek, zodoende is het zeker dat het dagboek van Margot is verdwenen. Wel zijn er brieven van Margot die
zij aan haar oma in Bazel richtte.